Techniczne

CCNA1 – Rodział 5

Dzisiaj co nieco o warstwie sieciowej, jej funkcjach oraz protokołach.

Warstwa ta zapewnia wymiana danych w sieci pomiędzy zidentyfikowanymi urządzeniami. Najważniejszymi funkcjami tej warstwy są:
– adresacja
– enkapsulacja
– ruting
– dekapsulacja

Przykładowymi protokołami tej warstwy mogą być:
– IPv4
– IPv6
– IPX
– AppleTalk
– CLNS/DECNet

Najczęściej używanym protokołem jest IP w wersji 4. Mimo tego iż pula adresów tej wersji się już skończyła jego zastępowanie przez wersję 6-tą jeszcze potrwa. Dodatkowo w małych sieciach nadal nie będzie potrzeby szybkiego wdrożenia wersji 6.

Głównymi cechami IPv4 są:
– bezpołączeniowość
– brak mechanizmu niezawodności
– niezależność od mediów, którymi są przekazywane dane

Sieci komputerowe często dzielone są na mniejsze segmenty. Segmenty te mogą powstawać w oparciu o:
– położenie geograficzne
– przeznaczenie
– własność

Po co w ogóle dzielić sieci na mniejsze segmenty?
Przede wszystkim wzrasta wydajność. Jeśli dwie sieci połączymy switchem zamiast huba zmniejszy nam się domena kolizji. Jednak domena rozgłoszeniowa dalej będzie taka sama. Jeśli pomiędzy sieciami zamontujemy ruter powstaną dwie odrębne domeny rozgłoszeniowe.
Dalej – bezpieczeństwo. Wydzielając osobne sieci dla dwóch osobnych działów mamy możliwość lepszej kontroli nad dostępem do zasobów.
Także problemy z adresacją powodują potrzebę dzielenia sieci. Gdyby każdy host musiał znać wszystkie inne hosty na świecie znacznie utrudniło by to komunikację.

Jak dzielimy sieci na mniejsze segmenty?
Wykorzystujemy do tego maskę podsieci dzięki temu wydzielamy z adresu część odpowiedzialną za adres sieci oraz część odpowiedzialną za adres konkretnego hosta.

W przypadku połączenia ze sobą wielu różnych sieci aby komunikacja odbywała się sprawnie potrzeba wielu urządzeń pośredniczących – ruterów. To one zajmują się wyznaczaniem ścieżek którymi podróżują nasze dane. Jeśli docelowy host znajduje się poza siecią hosta wykorzystuje on adres bramy na którą wysyła dane. Brama ta (ruter) podejmuje następnie decyzję co zrobić z ramkami dalej. W celu sprawdzenia ustawienia naszej standardowej bramy możemy użyć polecania ipconfig. Ruter dokonuje decyzji na podstawie posiadanej tablicy rutingu. Każdy pakiet z osobna jest analizowany i przekazywany we właściwe miejsce (lub odrzucany).

Trasy w tablicy rutingu mają trzy podstawowe cechy:
– adres docelowej sieci
– adres następnego urządzenia na trasie (next-hop)
– metrykę

Hosty mają także tablice rutingu którą można podejrzeć komendami: netstat -r, route lub route PRINT.

Charakterystyczną cechą tablic rutingu może być adres 0.0.0.0 – czyli standardowa trasa. Pakiety są nią wysyłane jeśli nie pasują do żadnej innej trasy.

Rutery informacje o trasach mogą pozyskiwać automatycznie bądź mogą mieć te trasy wpisane ręcznie na stałe. Mówimy wtedy o rutingu dynamicznym i statycznym.

Przykładami protokołów rutingu umożliwiających dynamiczną aktualizacje tablic rutingu są:
– RIP
– EIGRP
– OSPF

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *