Sniper Ghost Warrior 3

Trzecia odsłona polskiej gry snajperskiej miała zgodnie z zapowiedziami konkurować z najlepszymi grami znanych developerów.

Niestety można powiedzieć, że zapowiedzi zapowiedziami, a wyszło tak jak zwykle … ale po kolei.

Postacią w którą się wcielimy będzie znów Amerykanin. Tym razem Jonathan North, snajper piechoty morskiej. Tak jak i w częściach poprzednich powtórzę się i zapytam czy naprawdę nie możemy dostać postaci, która jest polakiem ? GROM, Formoza czy choćby JWK na pewno była by ciekawa zarówno dla rodzimego gracza jak i zagranicznego. Skoro większość gier opowiada o bohaterskich żołnierzach zza wielkiej wody to na pewno takie urozmaicenie wyszło by na dobre, a nawet mogło by podnieść atrakcyjność rozgrywki.

Tym razem udajemy się do Gruzji gdzie wspierani przez Rosję separatyści mocno dają się we znaki zarówno lokalnej ludności jak i rządowi centralnemu tego małego kraju destabilizując jego sytuację wewnętrzną. Widać, że autorzy mocno sugerowali się rzeczywistymi wydarzeniami ostatnich lat i sam pomysł jest całkiem niezły. Nie będzie tutaj regularnego konfliktu, a bardziej wojna asymetryczna prowadzona za pomocą lokalnych bojówek co wpłynie też bezpośrednio na postacie, które spotkamy.

Naszymi dwoma głównymi celami jest wspieranie lokalnego ruchu oporu, zarówno bezpośrednio jak i w postaci misji pobocznych, które akurat są bardzo ubogie i raczej nieciekawe. Trochę jak takie sztuczne wypełniacze. Przykład? Mamy zdobyć paliwo dla naszych sojuszników. W tym celu wędrujemy do oznaczonego punktu, zabijamy wszystkich, wsiadamy do cysterny i przejeżdżamy paręset metrów. Tyle. Misja na 15 minut, może mniej jak wpadniemy z atakiem frontalnym.

Drugim celem jest odszukanie naszego pojmanego brata. Tutaj pomysł też niezły ale to co z tego wychodzi to jakiś kosmos i przyznam, że strasznie na siłę wymyślony scenariusz. Nie chce spoilerować ale moment w którym dowiadujemy się co się stało z naszym bratem jest bardzo hmm rozczarowujący.

Całość fabuły jest taka sobie i przyznam, że po prostu nie wciąga. Dodatkowo postacie, które spotkamy są strasznie sztuczne i aż śmieszne. Szczególnie dwie kobiety które nam pomagają. Są niby żołnierzami, a wyglądają jakby szły w piątek na miasto na imprezę.

Grafika jest bardzo przyjemna i momentami zatrzymywałem się tylko po to żeby podziwiać otaczający mnie świat. Piękne zachody słońca, góry, lasy, a nawet modele broni, które możemy dodatkowo dopasować do własnych potrzeb przez zamontowanie wyposażenia czy przemalowanie. Niestety pojawiają się też pewne niedociągnięcia. Pierwsze zauważyłem już na początku rozgrywki. Góry są tak piękne, że aż chce się na nie spojrzeć przez lunetę i tutaj niespodzianka. Po przybliżeniu widać niskiej jakości tekstury albo jakieś inne wady grafiki bo wygląda to wprost komicznie. Równoległe pasy jakby góry były składane z klocków. Myślałem, że to tylko na początku ale za każdym razem kiedy spojrzałem przez lunetę na odległe szczyty błąd był obecny.

W większości błędy które się pojawiają są niedociągnięciami które powinny wyjść na etapie testowania. Wjeżdżamy do wioski. Wygląda bardzo przyzwoicie. Podziwiamy elementy architektury, a koło mnie stoi starowinka, która coś tam sobie mruczy pod nosem. W pewnej chwili zaczyna zamiatać podwórko. Nie było by w tym nic dziwnego gdyby nie to, że miotła pojawiła się w jej rękach znikąd. Po prostu wyjęła ją zza pazuchy. Cały czar prysł.

Na inny śmieszny błąd trafiłem podczas jazdy autem przez las. Zbliżam się do posterunku więc wjeżdżam między drzewa, żeby ukryć swój pojazd. Oczyszczam teren z przeciwników i wracam do auta. Tutaj niespodzianka, gałęzie znalazły się w środku. Przeszły przez szybę i silnik. Wsiadam do auta, a one dalej tam są. W momencie w którym ruszam magicznie znikają, a oczywiście przednia szyba jest nietknięta.

Na plus zasługuje pełen cykl dnia i nocy oraz zmienne warunki atmosferyczne w postaci deszczu czy mgły. Bardzo przyjemnie to wygląda.

Bardzo dobrym pomysłem było powrócenie do korzeni z części pierwszej czyli otwartego świata. Tutaj sami decydujemy co i jak zrobimy. Lokację są przygotowane całkiem nieźle choć razi oskryptowanie i nielogiczne elementy. Przykłady? Mamy zabić gościa ukrywającego się w bloku. Wchodzimy więc na sąsiedni budynek i go obserwujemy. Skrypt jest prosty – gość siedzi na łóżku parę sekund po czym wychodzi do przedpokoju. Wraca i podchodzi do okna. Potem znów na łóżko i tak w kółko. Dodatkowo w wielu miejscach mapy są przygotowane liny zjazdowe. Ale są one w tak dobranych miejscach, że pierwsze co bym zrobił jakby na moim terenie były takie miejsca to bym je obciął. Przecież żywcem są przygotowane żeby dostać się do kolejnych lokacji albo z nich uciec. Kompletnie bez sensu.

Inteligencja wrogów jest rozsądna choć po paru spotkaniach nuży powtarzalność tekstów. W kółko to samo jakby nie dało się przygotować czegoś bardziej urozmaiconego, a co ważne w lokalnym języku. Nagle wszyscy w Gruzji mówią po naszemu.

Fajnym pomysłem jest dron. Możemy za jego pomocą robić zwiad lub odciągać uwagę przeciwników. Z drugiej strony tutaj także zauważyłem pewne błędy w oskryptowaniu. W jednej z misji mamy uratować naszą koleżankę. W tym celu lecimy do bazy wroga w celu jej znalezienia. Udaje się, nawet wlatuje do tego samego pomieszczenia i praktycznie zawisam centymetry od jej głowy. Zero reakcji gry. Wracam więc do mojej postaci. W tym momencie odpala się skrypt, że podczas jak ja zwiedzałem druga postać znalazła miejsce gdzie przetrzymują więźnia. Taaa.

Ciekawymi elementami jest możliwość zbierania różnych zasobów jak części i pieniądze od zabitych przeciwników czy też różnych skrzyń. Za nie możemy stworzyć elementy wyposażenia lub po prostu je kupić. Przyznam, że wszystko kupowałem. Nie ma problemu z gotówką i potrzeby tworzenia. Pewną wadą jest fakt, że część sprzętu musimy odblokować i nie mamy jedynie problemu finansowego z jego otrzymaniem ale jakieś dziwne blokady nie wiadomo skąd.

W przerwach między misjami możemy doposażyć się w naszej kryjówce, która jest fajnym pomysłem. Możemy w niej odpocząć, dostosować sprzęt czy też poczytać trochę o misjach i celach.

Najważniejsza część gry czyli snajperstwo nie uległo znaczącym zmianą od poprzednich wersji. Dalej bierzemy pod uwagę odległość czy wiatr, a dodatkowo dochodzą różne parametry pocisków różnego kalibru.

Z dodatków mamy tutaj jeszcze możliwość zdobywania doświadczeń w trzech różnych ścieżkach rozwoju, a tym samy wybieranie dodatkowych umiejętności. Wszystko było by fajne gdyby nie fakt, że można bardzo szybko nabić doświadczenie czyszcząc te same punkty kontrolowane przez separatystów. Po prostu czyścimy taki punkt, wracamy do bazy, robimy zakupy, a po powrocie na punkt znów są na nim przeciwnicy. I tak w kółko.

Na uwagę zasługuje również muzyka. Klimatyczna, pasująca do lokalizacji ale mało urozmaicona. Ekran ładowania okraszony jest jednym i tym samym kawałkiem co powoduje, że przy kolejnym posiedzeniu już nie możemy tej muzyki znieś. No ileż można.

Aż mi się nie chce dalej rozwodzić nad błędami w tej grze. Od dziwnych tworów w postaci kalibratorów tłumików, przez regulacje bębna odległości z boku lunety po kompletnie durne zakończenie. Wydaje się momentami, że grę wydano w ogóle bez testów czy głębszych przemyśleń.

Podsumowując – kontynuacja na poziomie poprzednich części. Mimo szumnych zapowiedzi wyszła gra przeciętna i ciągle posiadająca błędy swoich poprzedniczek. Warto mimo wszystko zagrać jeśli lubimy tego typu klimaty.